რა უცნაურია, რომ ყველაზე მწარე მოგონებები ტკბილად გვახსენდება, ხოლო ყველაზე ლამაზი წუთები უსაზღვრო ტკივილად იქცევა ხოლმე. ამ დროს იმდენად გტკივა, რომ მონატრების ცრემლები გახრჩობს და ფიქრობ, იქნებ ჯობს საერთოდ არ გვქონდეს ადამიანებს ამ მოგონებების ლამაზად შეფუთვის და შენახვის უნარი, რომ მომავალში დავხედოთ და გავიხსენოთ.
